اشعار

اى بوسه گاه جن و ملک، خاک پاى تو           جــان تـمــام عــالــم خـاکـى فـداى تـو

اى اخـتــر سـپـهــر ولایت که تــا ابـد           عــالـم مـنـوّر است به نـور لـقـاى تـو

ای شهریـار کشور دانش که در جهان           نشناخت کس مقام تو را جز خداى تو

اى ریزه خـوار سفــره علمت جهـانیان           خورشید علم، کرده طلوع از سراى تو

اى بـاقـر العـلـوم که هـنـگـام مکـرمت           بـاشـد هــزار حـاتـم طـایـى گـداى تـو

پـنـجـم ولـىّ و حجّـت خـلاق عـالـمـى           لوح دل است مهر به مهر و ولاى تو

درعرصۀ وجود نهى قبل از آنکه پاى           داده ســلام احـمـد مـرســل بـراى تـو

هر کس تو را شناخت دل از دیگرى برید           بـیگـانه گـشت با هـمه کس آشنـاى تو

چـندين هـزار عـالـم و دانـشـور فـقـيه           آمد بـرون ز مكتب و دانـشـسـراى تو

آن پير سالخورده راهب تو را چو ديد           اسلام پـيـشـه كـرده و شد مـبـتلاى تو

خـوان طـعـام، آور از بـهـر ميـهـمـان           از حـجـره تـهـى يـد قـدرت نـمـاى تو

يك عمر سوخت قـلب تو از كينه هشام           آن دشـمـن سـيــاه دل بــى حـيــاى تـو

تنها نه درعزاى تو چشم بشر گريست           آن دشــمــن سـيـاه دل بــى حـيــاى تو

اى خـفته همچو گـنج، به ويـرانه بقيع            پـر مى‏ زند كـبـوتر دل، در هـواى تو

در را به روى امـت اســلام بـستـه‏ اند            آن گمرهان كه بى خبرند از  صفاى تو

يابن الحسن گشوده نگردد به روى خلق           اين در مگر به پنجـه مشكـل گشاى تو

فـولادى است پـيـر غـلام شـكسـته دل           چشم اميد بسته، به لطف و عطـاى تو

ای حـــیــات مــجــدد دنــیـــا            دومــیـن یــا مــحـمــد دنــیـا

یــا من ارجــوی آستـان لــبـم            پـنجـمـین رکعت نمـاز شـبـم

ای نسیم پُر از بـهـار حـسیـن            حـسـنـی زادۀ تــبـار حـسیـن

ای نماز پر از قنـوت حـسـن            حـاصل چـلهٔ سـکـوت حـسن

تو  تـولای دفــتـرم  هـسـتـی            قــســم نـون و الـقـلم هـستـی

چه کسی گفته بی مـزاری تو            یـا چـراغ حــرم نـداری تـو

قبـر تو بارگـاه تـوحـیـد است            شمع بالاسر تو خورشید است

چه کسی گفته سایبانت نیست            صحن درصحن آسمانت نیست

عـرش که آسمان نمی خـواهد            نـور که سـایبـان نمی خـواهد

تو خـودت سـایــبـان دنـیـایی            بـهــتـریـن آسـمـان دنــیـایـی

مردی از  خانـوادهٔ خـورشید            امــتـداد غــم  امـام شـهــیـــد

مـرد سـجـاده، مرد نـافـله هـا            مـرد شـب زنـده دار قـافـله ها

مـردی از جنس آیـۀ تطهـیـر            خـستـگی های بردن زنجـیـر

هـمسفـر با ستـارهٔ غـم هاست            « کـربلا زاده» محـرّم هـاست

هـم نــژاد امــام بـی کــفـنـان            دومـیـن مـرد کـاروان زنـان

راه طـی کـــردهٔ بــیـابـان هـا            قـدم زخــمـی مــغــیــلان هـا

یــاد خـــون طـپــنـدهٔ گــودال            خــنــده هـای زنــنـدهٔ گـودال

طفـل رفـته، خـمیده برگـشتـه            باغ گـل رفته چـیده بـرگشته

آشـنـای صدای سلـسله هاست            سـوزش ناگهـان آبـله هـاست

او که آئــیـنــهٔ مــحــرم بــود            گریه هایش به رنگ ماتم بود

از سـتـاره گـرفـتـه تا شـبـنـم            از بـنـفــشه گرفـتـه تا مـریـم

همه مـحـو صدای او هـستـند            پـای مـرثـیـه های او هـستـند